Opgraving in Pompeï bewijst hoe Romeinen hun zelfhelende beton maakten

Wetenschappers hebben bij een opgraving in de Romeinse stad Pompeï een plek ontdekt waar beton werd gemaakt. De materialen die ze daar aantroffen bevestigen de pas een paar jaar bestaande theorie over hoe dit uitzonderlijk sterke beton werd gemaakt.

Het tijdschrift Nature Communications beschrijft dat archeologen bij een opgraving in Pompeï op een bouwplaats zijn gestuit, die bij de vulkaanuitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus onder een lading as en steen verdween.

Tussen de muren in aanbouw lagen gereedschappen en al gemengde grondstoffen die nodig waren voor het maken van beton. “Terwijl ik het bekeek, voelde het alsof ik terugreisde in de tijd en naast de arbeiders stond die beton aanmaakten en aanbrachten”, zegt hoofdonderzoeker Admir Masic in het vakblad.

De kennis over hoe de Romeinen hun beton maakten, is verloren gegaan. Maar in 2023 kwamen onderzoekers onder wie Masic zelf met een theorie. De Romeinen zouden ongebluste kalk hebben gemengd met water en een mix van vulkanische stenen en as.

Aan die methode zou het Romeinse beton zijn unieke zelfhelende kwaliteit te danken hebben, waarbij beschadigingen door een chemische reactie vanzelf worden gerepareerd, zelfs onder water. Romeinse bouwwerken als het Colosseum, het Pantheon en tal van aquaducten hebben dankzij dit beton de tand des tijds goed doorstaan.

Er was alleen een probleem. De Romeinse ingenieur en architect Vitruvius beschreef in de eerste eeuw voor Christus een heel andere methode van beton maken.

Dat probleem is volgens Masic met de opgraving in Pompeï opgelost. Hij denkt dat in de honderd jaar na de dood van Vitrivius de methode van beton maken is veranderd. “Vergelijk het met de vroege telefoons. In de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw gebruikte je een draaischijf en belde je via koperen leidingen. Nu bellen we met smartphones via draadloze netwerken.”

Pompeï ligt bij het huidige Napels. Tot de uitbarsting van de Vesuvius was het een bloeiende stad. Die uitbarsting kwam zo plotseling dat de 10.000 tot 20.000 inwoners volkomen werden verrast.

De stad verdween met zijn inwoners onder een 4 tot 6 meter dikke laag steen en as. Dankzij de opgravingen hebben we een goed beeld van hoe mensen daar leefden. De opgravingen staan op de werelderfgoedlijst van Unesco.