Rob de Nijs was gelukkig als hij op het podium stond

• Petra Steenhoff

  redacteur Online

Rob de Nijs, die gisteren op 82-jarige leeftijd is overleden, was die nette jongen met dat spleetje tussen zijn tanden, die doorbrak met dat keurige liedje Ritme van de regen. Maar met nummers als Malle Babbe en Het werd zomer, respectievelijk over een prostituee en een jongen die door een oudere vrouw wordt ontmaagd, schudde hij dat keurige imago van zich af. Het kenmerkende spleetje bleef wel, net als zijn voorkeur voor de leren broek die hij tot op hoge leeftijd droeg.

“Elke dag”, zei hij in 1991 tegen journalist Frénk van der Linden, “stort ik me met de blik op oneindig in het leven: alles kan, alles moet, hart en ziel, go for it. En dus tuin ik met open ogen in de simpelste trucs. So what, pijn doet het maar even.”

Eigenlijk was hij altijd kind gebleven, bekende hij in hetzelfde gesprek. “Kinderen hebben nog niet geleerd hypocriet te zijn. Rauw en puur en authentiek gaan ze overal dwars doorheen – hard maar eerlijk.”

Rob de Nijs stond ruim 60 jaar op het podium en verkocht honderdduizenden singles en albums:

Als zoon van een rijschoolhouder groeide Rob de Nijs op in de omgeving van het Oosterpark in Amsterdam. Daar ging hij ook vanaf zijn zesde jaar naar de Openluchtschool, waar veel ruimte was voor creatieve vakken. Hier merkte hij voor het eerst dat het hem beviel om op een podium te staan.

Op de hbs vormde hij samen met zijn gitaarspelende broer de band Rob de Nijs en de Lords, gemodelleerd naar de toen razend populaire Cliff Richard and the Shadows. In 1962 wonnen ze de talentenjacht Tuk Op Talent. De hoofdprijs was een platencontract met Phonogram voor drie singles.

De eerste twee flopten, maar met de derde was het raak: Ritme van de regen werd een top 10-hit en van de ene op de andere dag was Rob de Nijs een ster.

Van de vele singles die volgden was er geen enkele zo succesvol als Ritme van de regen en na het uiteenvallen van de band volgden magere jaren, waarin hij niet verder kwam dan optredens in lokale kroegen en in het café van zijn schoonvader. Hij kreeg daardoor wel meer tijd voor zijn andere grote hobby en talent: acteren.

Een rol in de musical Sajjuns Fiksjun van Harrie Geelen leidde tot rollen in de succesvolle kinderseries op tv Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen mijnheer? en Oebele.

Dankzij de televisie was Rob de Nijs weer helemaal terug en ook Phonogram zag weer brood in hem. Hij werd gekoppeld aan de populaire zanger en producer Boudewijn de Groot en diens tekstschrijver Lennaert Nijgh en dat bleek een gouden greep.

Met Jan Klaassen de trompetter, Malle Babbe en Dag zuster Ursula scoorde hij weer hits en niet lang daarna verscheen zijn eerste album In de uren van de middag, dat lovende kritieken kreeg.

Nieuwe hits volgden, onder meer Zet een kaars voor je raam en Het werd zomer. Begin jaren 80 tekende hij een contract met platengigant EMI, waar hij het album Met je ogen dicht uitbracht. Dat ging 230.000 keer over de toonbank en was daarmee het meest verkochte album van het jaar.

In die periode maakte hij ook kennis met Belinda Meuldijk, die een van zijn vaste tekstschrijvers werd en met wie hij in 1984 trouwde. Het was zijn tweede huwelijk. Niet lang daarna volgde de hit Alles wat ademt die net de eerste plaats in de hitlijsten niet haalde. Zijn eerste nummer 1-hit kwam pas in 1996 met Banger hart.

Tijdens een concert in Vredenburg in Utrecht kreeg hij in 2000 vanwege zijn verdienste voor de Nederlandse muziekindustrie en het Nederlandse lied de versierselen opgespeld die horen bij de Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Twee jaar later ontving hij een Edison voor zijn hele oeuvre. Een Gouden Harp was al sinds 1982 in zijn bezit.

In 2005 werd bekend dat De Nijs en Meuldijk, die twee zoons hadden, uit elkaar gingen. Het stel vocht hun scheiding uit via de roddelbladen, met als dieptepunt foto’s die De Nijs naar Privé stuurde van het zwaar vervuilde huis van Belinda Meuldijk. “Dat had ik beter niet kunnen doen”, zei hij daarop terugblikkend in 2019 in de Volkskrant.

Zijn laconieke opvattingen over ontrouw hadden hem al eerder relaties gekost. “Ik heb, terugkijkend op sommige vriendinnen van mij, toch het idee dat ik het niet goed heb gedaan. Daar heb ik echt spijt van.”

Rob de Nijs hertrouwde in 2008 met zijn veel jongere persoonlijke assistente en werd in 2012 op zijn 69ste opnieuw vader.

In 2019 maakte de zanger bekend dat hij aan de ziekte van Parkinson leed en zou stoppen met optreden. Vlak voor die bekendmaking was hij bij een concert in Naaldwijk van het podium gevallen. Maar al snel kwam hij terug van zijn besluit om te stoppen.

“Zodra ik op het podium sta ben ik gelukkig”, zei hij in de Volkskrant. “En zeker nu is het een medicijn. Met parkinson werkt je dopamineknop minder, maar tijdens een concert voel ik al die stofjes loskomen die je nodig hebt om je prettig te voelen. Daarom vrees ik de tijd dat ik niet meer kan optreden. Ik zit nog steeds te denken wat ik in hemelsnaam zal doen als het zover is.”

Maar in 2022 hield hij er toch mee op. Met de show ’t Is mooi geweest nam hij op 22 juni afscheid van zijn fans in de Ziggo Dome. In de aanloop naar zijn laatste concert toonde hij zich tevreden. “De platen die ik wilde maken heb ik gemaakt. Dus ik ben eigenlijk een volstrekt gelukkig mens.”