NOS Nieuws•
De schietpartij in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam is vanmiddag in besloten kring herdacht. Morgen is het een jaar geleden dat Fouad L. in het ziekenhuis docent Jurgen Damen doodschoot.
Eerder die dag schoot de verdachte, een geneeskundestudent, zijn buurvrouw en buurmeisje neer in hun woning. De moeder overleed direct, haar dochter bezweek later aan haar verwondingen.
Bij de herdenking vanmiddag waren zo’n honderd mensen aanwezig. Ook werd de herdenking uitgezonden in de collegezalen. “Het was een heel mooie bijeenkomst van de verschillende mensen die betrokken waren”, zegt Frederique Verbeek. Zij was vorig jaar voorzitter van de studievereniging voor geneeskundestudenten MFVR en was getuige van de gebeurtenissen.
Joke Boonstra, vicevoorzitter van het Erasmus MC, noemt de schietpartij van vorig jaar “een zwarte bladzijde in de geschiedenis van het Erasmus MC”. De herdenking van vandaag was volgens haar belangrijk voor de verwerking.
Vanavond en morgenavond is op het Erasmus MC-gebouw een speciale lichtprojectie te zien. Hierop zijn in een hartje twee handen te zien die elkaar vasthouden.
Verstopt in voorraadkast
Verbeek was vorig jaar in het Erasmus MC toen L. het vuur opende op een docent. “De dag begon zoals elke andere dag”, zegt ze. “We hadden er zin in, we waren net aangetreden als nieuw bestuur.” Het eerste wat volgens haar opviel, was het grote aantal politieauto’s bij een van de gebouwen. Later kwamen de eerste appjes binnen dat er in dat gebouw was geschoten. “Toen waren we wel echt gechoqueerd.”
Met haar bestuursgenoten besloot Verbeek daarop de woonkamer van de faculteit klaar te maken om studenten op te vangen. Maar al snel klonk er ook in hun gebouw gegil. “Toen ben ik een voorraadkast in gerend, met tien tot twintig andere studenten”, zegt ze. “We dachten: er is een schutter, dan doe je de deur dicht, het licht uit en zorg je dat niemand je hoort.”
Kort daarna werd er op de deur geklopt met de boodschap dat er brand was uitgebroken, zegt Verbeek. Fouad L. had brand gesticht in het ziekenhuis. “Toen zijn we via de nooduitgang, onder het helikopterplatform door, naar de Westzeedijk gerend.”
Eigen tempo
Hoe studenten de gebeurtenissen hebben verwerkt, verschilt heel erg, zegt Verbeek. “Er waren studenten die al snel dachten: ‘Ik wil weer door’. En er waren andere studenten die er wat meer in bleven hangen, en dat snappen we allemaal heel erg.”
Aan mensen die dat wilden, bood het Erasmus MC traumatherapie aan. Ook was Slachtofferhulp beschikbaar, zegt Boonstra. “Iedereen moet in de verwerking zijn of haar eigen weg kiezen en tempo volgen.”
Hoewel het een zwaar jaar was, vond Boonstra het heel mooi om te zien hoe iedereen binnen de organisatie elkaar probeerde te helpen. “Ons motto was: houd elkaar vast. We hebben ons ook erg gesteund gevoeld door mensen in de stad en in het land. We moesten wel verder en dat lukte door saamhorigheid.”
